ebeveynlerden ziyade, ailenin genelini, ekonomik durumunu ve aile içindeki bireylerle ilişkisini olaganüstü gösterme çabasıdır. annenin babanın meslegi, küçükken biriyle tanışıldıgında sorulan ilk soru olmasına karşın, büyüdükçe, en yakın arkadaşın dahi anne baba meslegi çok zaman sonra eskaza ögrenilebilir. belki de, ergenlik döneminde, çocugun gelişiminin ve karakterinin kriterinin aile olarak ölçülmesinden ileri gelir bu durum. anne baba ne kadar mutlu bir evlilik sürüyorsa, çocugu o derece ''normal''dir ve rahatlıkla arkadaşlık kurulabilir mantıgı işler körpe beyinlerde. ersin karabulut'un da geçenlerde dile getirdigi gibi, sahip olunan yazlık sayısıyla dogru orantılıdır o kişinin arkadaş olabilme kapasitesi sanki. şu an bunları yazarken, sol tarafta ''çocukluk dönemi sanrıları'' başlıgını görüyorum. bu, kendini oldugundan farklı ve çoklukla zengin gösterme çabası bir çocukluk dönemi sancısıdır ki, aslında kişinin kaypak bir insan olarak büyümesine yol açabilir, eger zamanla özgüvenini kazanmazsa. tehlikelidir nitekim.
neyse ki büyüdükçe, iki insan arasındaki aile muhabbeti ''sen babanı mı sevmiyorsun, ben de annemle anlaşamam hiç''ten , en fazla cevabı kısa bir ''neden''den öteye geçmez. zira kişinin gelişimi artık tamamlanmış, onun kişiligi ailesinden ayrı bir kavram olarak kabul edilmiştir. aferindir.
