genelde pek de gerçekçi olmayan anılardır. benim anım ise şöyle:
kronik rahatsızlığım dolayısıyla hava değişimi almıştım. hastaneden sabah 11 gibi kışlaya dönmüştük. ertesi gün izine çıkacaktım. askeri bölgeler iyi bilinir. otu, çöpü, ağacı, yaprağı bitmez. kışlada genel mıntıka temizliği vardı. kocaman otla kaplı alanların otları kesildi. süpürgelerle yaprak ve çöpler toplandı. iki kamyon ot çöple şehir dışına çıkıldı. tabi o kamyona binmemek için arazi olan olana. beni de kamyona bindirdiler. büyük tırmıklarla tek tek bütün otu çöpü boş bir alana attık.
derken gel zaman git zaman tezkere vakti geldi. ertesi gün doğan güneşle yolcuydum. Ancak bir haber geldi. haydi bakalım k. ilçesi lisesinden dolap taşınacak. iki tane yeni komando asker vardı. revirlik olmuşlar. terlikle ortalıkta dolaşıyorlardı. komutan bunları da kamyona almak istedi. bir tanesi diretti. hasta olduğunu gelemeyeceğini söyledi. daha fazla diretince dayağı yedi ama işe de gelmedi. bense hadi son bir sefere çıkalım diyerek, bin atlı o gün çocuklar gibi şendik misali güle oynaya kamyona atladım. ancak liseye vardığımızda bizi taşınacak 50 kadar dolabın beklediğini gördük. 5-6 kişi dolapları kamyona yaz sıcağında yükledik. ve kışlada yerlerine taşıdık.
iş bu anıdan da anlaşılacağı üzere boşuna dememişler, oku baban gibi eşek olma diye.
ama benim kanım odur ki eşeklik baki kalır.
