Öylece gitti. Henüz gittiği eve yayılmış kokusundan belli. Ne bir haber ne de bir iz. Ben hep giderim üzülürsün derdi; ben de hep beklerim demiştim. Yalan söylemedi en azından. Üzerine öpücük kondurduğun çerçeveli
fotoğrafımız da anı olsun, değil mi?
