tam da tanrı'nın elini ayagını çektigi, sonbaharda zeus'un şimşekleriyle , atlas'ın taşımaktan yoruldugu aksak güneşin ışınlarıyla, athena'nın seyrekleşmiş agaçların arasından savurdugu çıglıklarıyla karşı karşıya kaldıgımıza inanmaya başladıgımız imitasyon yaşam alanları...
metrekareye beş insanın düştügü, iki birimlik karbondioksit karşılıgı zoraki oksijen kazanabildigimiz, ama gene de namını esirgemeden, methiyeler düzüp mısralar akıtmaktan geri kalmadıgımız, üç kuruşluk vaatlerle ömrümüzden ömürler çalan kaos kapsülleri...
alışkanlıklarımıza alıştırmış kalıcı hafıza yitimlerimiz...
hırsızlıklarını her defasında gizlemeyi başarıp, her seçimde gene başa gelmeyi başarabilen iktidar güçleri misali..
sıkılmadık mı metropollerden? yıldık da itiraf edemiyoruz.
onların degil belki de, filmlerin suçu tüm bu başımıza gelenler. filmlerle gerçek hayatı geçiştiren insanlar: aslında hepimiz. istiyoruz ki rastlantı denilen vaka sadece hollywood yapımı romantik komedilerle sınırlı kalmasın. istiyoruz ki, unutamadıgımız eski sevgilimizle karşılaşabilelim, ben duraktayken, o adresim olmayan otobusun camından bana bakarken... sayısızca durak, sayısızca otobus varken koca şehirde bu istek neyimize.
ihtimallerimizi süpürdüler kör olası çöpçüler...
kitapların bilinçaltımıza kazıdıkları tüm bu olanlar... farkında olmadan bugun o'nunla karşılaşacagımızı yineleyip duruyoruz benligimize. sussak ya artık, yıprandı, yırtıldı ve şimdi koca bir kül yıgınından ibaret umutlarımız...
kesik kesik, metropolde aşk hep kesik, hep eksik.. hep tamamlanmaya aç, hep bol efektli ama kotu senaryolu korku filmi..
yapraklar sarıdan kırmızıya donuyor yavaş yavaş dökülürken * tüm romantizmiyle bu sonbaharda, ama biz hala akşam 7 trafiginde evimize ulaşmaya çalışıyoruz sırılsıklam...
hayır anne babamın göç zamanındaki suçu tüm bu olanlar...
...but i'm more than just a little curious
how you're plannin' to go about makin' your amends
to the dead...
