bu hayatta, seçimlerimi beni mutlu edecek tercihlerden ziyade düşündürecek tercihlerden yana yaptım, yapmaya da devam ediyorum. mutlu olduğum zaman ''bencillik yapıyorum'' gibi hissediyorum. mutlu olduğum her an bunu düşündüğüm için de ''tam anlamıyla hiçbir zaman mutlu olamayacağım'' duygusuna kapılıyorum. sonra ''amaç mutlu olmak mı?'' diyorum, ''sanırım huzurlu olmak'' diye de tamamlıyorum. sonra film başa sarıyor ve tekrar aynı sorular aynı cevapları buluyor ve gene çekingen bir tavır takınıyorum. değişir mi? bilemem. değişmeli mi? bilmiyorum. bunu da zaman gösterecek...
