maci son dakikalarina kadar ayakta izledik abim ben ve kizkardesim. o son dakikada gelen golun siniriyle televizyonu kapatim kosarak. sonra kizkardesim catti bana sana n'oluyor gibisinden. ya son dakikada gol yemissin daha neyini izleyeceksin derken ben o tekrar acti televizyonu. tam da o saniyede rustunun topu orta sahadan semihin onune dusuyordu. biz boyle televizyona alik alik bakarken gol oldu. ilk idrak edemedik kardesimle cunku hala birbirimize bagirmakla mesgulduk ama imkansiz gerceklesmisti ve biz gol atmistik. tekrar goruntuleri verilince kendimize geldik. sonra birbirimize sarilarak balkona kostugumuzu avazimiz cikana kadar bagirdigimizi hatirliyorum. bunu bir de elin memleketinde yapiyoruz tabi. ama ne demisler turkler her yerde, sanki gurultuden kiyamet kopuyor oyle bir cosku patlamasi yasaniyor. sonra o bitmek bilmeyen penaltilar. o esnada elimi o sekil bu sekil sallarken duvara vurup catlatmisim. sonraki gun agriyla uyaninca anladim ancak, bir onceki gun zafer sarhoslugundan olsa gerek hic birsey hissetmedim.
o gun saniyorum elini, kolunu, bilegini catlatanlar kiranlar cogunluktaydi. belki sandalyeler havada ucustu, belki koltuklar coktu ama boyle bir mutlulugu bir daha hic yasamadik milli takim olarak. o yildan sonra bir cokus donemine girdik. ben milli takimin maclarina bakmayi o yil biraktim. yazik cok yazik gercekten. saniyorum o ruhu kaybetti milli takim. o zaman baskaydi bambaskaydi. umarim gun gelir, tekrar boyle bir heyecan firtinasi yasariz.
