baba,bugüne kadar bir kez olsun kızım,canım demedin.hiçbir şefkat sözcüğü kullanmadın,hatta hep bağırarak konuştun,sevgini göstermedin ama sinirliliğini en kötü şekilde gösterdin.beni hiç benimsemedin,sanki yokmuşum gibi davrandın,derslerimi sormadın,hayallerimi sormadın,duygularımı sormadın,günaydından ileri gidemedi etkileşimimiz.aynı evde zorunlu ve zoraki yaşayan iki insanız.tek diyalogumuz,benim yaptığım bir şeyin senin sinirini bozunca olduğunda bağırışın. ben hiç sana seslenmek istemiyorum,çünkü baba demek için gerçekten bişiler lazım.yine ağladım.
