geçen gün bilgisayarı kapattım, salonun ışığını da kapattım. karanlıkta yatağıma doğru konuşuyordum. evet 273 yaşıma geldim ama hala karanlıktan korkarım. neyse, arkamdan cinler geliyor mu diye temkinli temkinli koşuyorken air wick bi fısladı. anasını avradını öpeyim. öyle bir depar attım ki koşarken kanepeye zıpladım, meğerse kanepe yatak pozisyonuna getirilmiş bir aile bireyi tarafından. kanepenin yaslanmalık yerine tutunacağım sanıyorken omzumu duvara vurur gibi oldum. omzum çıktı galiba, bi kodum düzeldi. çektim nevresimi de üzerime kul eyüzübi rabbinnaz duasını okudum. bu da böyle bir anımdır monsenyör.
