annem, canım benim. Şu an yan taraftaki koltukta dizi izlerken uyuyakaldın. Yastık kaymış biraz, horluyorsun. Önceden ne kızardım horlamana. Küçüktüm ama o zaman, benim yaşım küçüktü senin ise gençti. Şimdi benim yaşım ilerledi, sen ise yaşlanmaya başladın ve senin de bir gün öleceğin aklıma geldi. Işte bu yüzden bu horlama sesini dakikalardir dinliyorum. Çünkü bu sesi bir daha duyamayabileceğimi farkettim. Şimdi buraya yazıyorum, sana söyleyemiyorum bunları. Çünkü şimdiye kadar ne sevinçlerimi paylaştım kimseyle ne de üzüntümü. Bu duygularımı da paylaşamıyorum seninle. Ne çok istiyorum ama seni ne herşeyden fazla sevdiğimi sana söyleyebilmeyi.
Annem, sen bu hayatta tanıdığım en güçlü insansın. Seni üzen herkesle baş edebiliyorsun. Kimse yapamaz bunu.
Son bir şey daha anne, hani bana bugün sordum ya neden hiç ağlamıyorsun diye. Anneannem öldüğünde de ağlamadım 5 ay sonra dedem öldüğünde de. Ağlamak saçma demiştim sana. Ama bu yazıyı yazarken ağlıyorum anne, hem de bütün birikmişleri ağlıyorum anne. Seni kaybetmekten korkuyorum annem. Ah iyi ki bilmiyorsun ağladığımı, dalga geçerdin benimle.
Ha anne, hani sen dizi izlerken uyuduğunda kanal değiştiriyordum ya, bu akşam değiştirmedim. Yarın anlatacağım sana diziyi.
