bundan 5 sene önce bir sevgilim vardı adı emine. gerçi hala var ama neyse..
üniversitenin ilk yıllarında tanışmıştık üniversiteden bir arkadaşımın nişanı için izmire gitmiştim.
orada nişanda ortak arkadaşlar vs derken göz göze gelmiştik 1 2 kere. işte kendi arkadasıma tanıstır felan derken bir sekilde sohbet olmuştu. msn ve faceden eklemiştik birbirimizi selamdır sohbettir. ısınmaya baslamıştık birbirimize. tek sorun aramızdaki mesafe kalmıştı. oda sorun degildi. cuma günü dersim yoktu hafta sonu ile barebar 3 gün tatilim olurdu hep. yeri gelir yiyecegim yemegi kısıp yeri gelir az alkol alır. hep para biriktirirdim. izmire gidip onunla vakit gecirebilmek için
ayda 2 bilemedin 3 defada giderdim. ıspartada okudum universiteyi 5-6 saatlik bir yol ama o yol boyunca agzım kac kere kulaklarıma gider kalbim kaç kere atardı anlatamam.
karşıyakaya geçer bi agacın dibine oturur. saatlerce sohbet ederdik. aileden arkadaşlardan geleceklerden,ordan burdan. daha kirlenmemiş taptaze hayallerimizle ısıtır neşelendirirdik birbirimizi.
gel zaman git zaman gerçekten onsuz yapamaz oldum. yaz tatillerinde izmirli arkadaslarımda kalırdım sırf onla vakit gecirebilmek için yada istanbulda isem yolculukmuş saatmiş umrumda olmaz. sanki beyoglundan sisliye gidiyormuş gibi atlar otobuse giderdim..
böyle 1- 1.5 yıl devam etti. ve inanın daha 1 kere dudaktan dahi öpmemiştim. ilişkimiz kirlenir konduramam ona bunu diye. cogu kez arkadaslarımın evinde bulusur onlarda sagolsn bizi basbasa bırakır giderdiler. sarılıp uyurduk sohbet ederdik saatlerce; hiç bir kere bile cinsel bir arzu dürtü girmezmi insanın içine yok orasına burasına dokunayım demezmi insan.
o zamana kadar derlerdi ama inanmazdım. evet yanında iken sadece ve sadece gözleri vardı benim için yada dudaklarının arasından cıkıcak 2 tatlı kelime. o derece aşıktım üni bitsin askere gitmeden nişan askerlikten sonra ise dügün yapıcaktım koymuştum kafaya.
tek sorun şu idi:emine mf hastasıydı dostlar. bilen bilir bir anda düşüp kalırsın hiç birşeyde yapamazsın..
2010 yılının mart ayı.
emine:
-ben yatıcam canım diyip kapadı telefonu bi aksam.
bende:
-tamam tatlım iyi uykular diyerek kapadım teli.
ertesi sabah dersaneye gitmesi gerekiyordu.. aradım aradım açan yok. dedim uyuya kaldı herhalde. o gün ulaşadım ona. ama nasıl deli oluyorum dostlar anlatamam arkadaşlarım zor tutuyor beni atılıyıp gidicem izmire başka yolu yok gidicem babası bilsin bilmesin önemli degil kapsını vurucam nerde emine diye. ne tepki vericekler edicekler önemli degil.
ortak arkadaslara ulastım onlarında haberi yok. ya o duygu anlatılmıyorki. cok kıymetli birseyinizi kaybedersinizde bulamazsınız ya öyle birsey.
en son beni 1 ay önce bir numaradan aramıştı bu kontoru yokdiye gittim o numarayı buldum cagrı merkezinden aradım:
açan erkekti:
ben: alo
karşımda üzgün bir ses;
-alo buyrun?
ben: şeyy ben emineyi aramıştımda numarasına ulasamadım bu numaradan daha önce beni aramıştııı(titrek bir ses)
-ben eminenin abisiyim. bi bitmedik aq sun sen dimi
ben: e e e evet birşeymi oldu?
- emineyi bu sabah kaybettik.
ben: neee.. ve dııtttttttt sesi..
inanamadım. ve atladım ilk otobuse gittim izmire. ama o eglenceli gecen 5-6 saatlik yolda ne yaptım nasıl geçti hangi ara bindim indim.inanın bilmiyorum..
otobusde gardan iner inmez dolmuşlar vardır konaga giden izmirde. bi adama suraya gidermi diye sordugumu hatırlıyorum gene gerisi yok.
en son eminelerin evinin önüne geldigimde kalabalıgı gördüm. ve orada arasında konusan teyzelerin.
--gencecik kızdı, kafasını duvaramı carpmış , vah vahh bu genç yaşta, diye söylemlerini duyup..
yere dizlerimin üstünde düştüm..
ne kadar öyle durdum bilmiyorum. omzuma dokunan bir elle kendime geldim. eminenin abisiydi bu. eminenin fotolarndan tanımıştı beni 1 -2 kerede sohbetim olmuştu oncesinde...
oturduk bir yere..anlattı olan biteni;
o konuştugumuz gece salonda oturuyormus, bunların evi dublex yukarı odasıan cıkarken. hastalıgından dolayı tam merdivenlerin basında yıgılıp kalmış o dusme ile merdivenlerden yuvarlanmış ve kafasını carptıgı için kanamadan...........
şu an bile kötü oluyorum anlatırken. .
mezarını gösterdi bana. ve yalnız kalmak için izin istedim. ne kadar agladım. ne kadar başında durdum bilmiyorum. o mezar tasını gorunce o tum mezarlık sanki voltrandaki gibi birleşmiş tek bir taş olmuş üstüme yıgılmıştı hepsi.
o gece 10 du ordan kalkınca 12 de otobusum vardı . en son kendime geldigimde ıspartada ögrenci evinde uyanmıştım.
aradan 1.5 gün geçmişti.kendimde degilmişim. ( o zamandan sonra hiç kendimde olamadım ya neyse.)
ondan sonra dostlar.. ben hiç eski ben olamadım. üniversite arkadaslarım dısında bu olanlarıda o zamana kadar kimseye anlatamadım ne aileme ne kendi sehrimdeki arkadaslarıma.
nede calıstıgım 400 tane kişinin oldugu iş yerindeki herhangi birine.
şimdi anlatıyorum ama. bilmiyorum eskisi gibi olabilirmiyim. şu anda bi kız arkdasım var ve ben onu her gün aldatıyorum. her gün baska biri ile uyuyup baska biri ile uyanıp. güzel sözleri baskasına soyluyorum.
