çok değil, 2 yıl oldu ama. 2 yıl içinde hayat o kadar çok değişebilirmiş ki, şuan senin ne kadar aşık olduğun, ne kadar üzüldüğün, ne kadar güldüğün, ne kadar ağladığın, ne kadar yemek yediğin, ne kadar stres yaptığın, ne kadar kilo aldığın, en ufak şeyin bile umrumda değil. özellikle, istediğin kadar ağla. ölenler için ağla. aşık olduğun çocuk terk ettiği için ağla. hatta onu bir yıl daha sev. üç seneni boşa geçir onu severek. en yakın arkadaşın sevgilisine inanıp sana küssün, ona ağla. en yakın arkadaşının sevgilisi, en yakın arkadaşını seninle aldatmak isteyince bunu sakla. arkadaşın üzülmesin diye. ve tüm olanlar yüzünden, dedenin, eniştenin, remzi amcanın ölümünden, terk edilmekten, dışlanmaktan, ders çalışmayı bırakman yaptığın en güzel şeylerden biri. hiçbir zaman eskisi gibi olamayacağız ve bu 1 sene sonra sana çok koyacak. ama 17ne geldiğinde, sınav kötü geçti diye üzülürken hayatının aşkıyla tanışacaksın. üniversiteyi, istediğin bir bölümü kazanıp, onun yaşadığı yere taşınıp, mutluluğun amına koyacaksın böylece.
o yüzden her şeyi olduğu gibi yaşa. hepsine değecek çekirge.
