Büyüdükçe sıkıldık
Küçük oyun bahçemize sığmamaya başladık.
Ne şarkılar rahatlatıyor içimize sığmayan içimizi
Nede bir film doldurabiliyor yirmidört saatimizi.
Yaşadıkça büyüdük büyüdükçe küçüldük
karanlık odanın en soğuk köşesinde,
kollarımız dizlerimize dayalı anlımızda yastık izi.
Günü en fazla gülümsemeyle bitirme çabamız boşluğa dalışlarımız.
Aynılıkların çemberinde başlangıç noktasını bulamadan dönüyoruz.
"Sıkılıyorum" dedikçe daha çok sıkılıyoruz.
