Bir ilkbahar günü çayır da çimenler de dolaşıyorum. Bir ağaca doğru tek sıra olmuş insanlar görüyorum. Gözlemlerime göre sırası gelen insanlar, zıplayarak ağaçtaki bir çift beyaz güvercine dokunuyor. Dokunduktan sonra da güle oynaya oradan ayrılıyor.
içimden "vay amk bu kadar kolay mı mutluk olmak" diye geçiririyorum. Velhasıl herkes mutlu-mesut ayrılıyor, sıra bana geliyor. Zıplıyorum Zıplıyorum güvercinlere dokunamıyorum.
