artık kalkmak zamanı gelmişse yataktan,
mutfağa giden bir gemi kalkar bu limandan,
birde tokmuş gibi sessizce alır yol;
sallanmaz o kalkışta ne mendil ne de bir kol.
midede kalanlar bu açlıktan elemli,
günlerce siyah ufka bakar gözleri nemli.
biçare gönüller! ne yapılan son tostur bu!
aç hayatın ne de son tokluğudur bu!
