tam 9 yıldır oynamaktayım. bu tutku ps1 ile başladı. gol atabilmek için durup ta şut tuşuna basman gerekiyordu. winnig eleven serisiyle. sonra ps 2 çıktı ve pes5 ler, pes 6 lar derken bayağı bir zaman geçti. her gün okul çıkışı kendim giderdim kafeye. beni bu illete alıştıran abimle her gün giderdik. onu yenemediğim gün çok sinirli olur, kavga ederdim. ne günlerdi.
sonra küçük şehrime fazla gelen bir kafe açıldı. almanyadan gelen bir ağabeymiş. bartına ps getirecekmiş. oyunları hep güncel olacakmış vs. ön yargılarımı aşmam için 5 gün beklemek zorunda kaldım ve oraya gitmedim. en sonunda bir bakalım ne varmış dedik küçük aklımızla. adam tesisatı kurmuş. 72 ekran tüplü televizyon getirtmiş (zamanın en iyi televizyonuydu), herkese ayrı kulaklık almış ve öyle oynatıyor ps 2 yi. kadrolar güncel. Türkçe spiker eklemiş. ooohh mis gibi. ne dediği de anlaşılıyor makinenin. neyse adam işi büyüttü ve daha büyük bir dükkana geçti. şu an 107 ekran da ps3 oynatıyor.
neyse, biz tabi orası açıldığı günün 6.gününden itibaren oraya her gün gitmeye devam ettik. ta ki benim üniversite yıllarıma kadar. o gittiğimiz her yıl adam 2-3 turnuva yapıyor ve turnuvaları bedava düzenliyor, akıl almaz ödüller veriyordu. yani bir çocuk olarak benim aklım almıyordu. ilk 2 sene hiçbir turnuvasına girmedim. yaşım küçük, oynayamam, heyecanlanırım diye. sonraki 3 turnuvaya girdim ve hala yaşım küçük diyordum, nitekim hüsranla sonuçlandı.ta ki barış akarsu turnuvasına kadar. 2007 yılında barış akarsu nun öldüğü zaman onun adına da bir turnuva düzenlemişti. ve bu turnuvada büyük ödül ps 2 idi, ikinciye ise phillips mp3 çalar vardı. neyse o turnuvada puyol un bokuna finalde yenilip 2.olmuştum. orada daha çok bağlandım ps ye.
üniversite yıllarımda turnuvalardan kazanılan para ile eve çıktım, arkadaşlarıma borçlarımı ödedim, aldığım ödülleri satıp çatır çatır yedim, bisiklet bile kazandım. hiç tahmin etmezdim bu kadar başarılı olacağımı. sonunda istanbul a türkiye çapında bir turnuvaya girmeye karar verdim. gruptan 1.çıktım ama son 32 de bartındaki en büyük rakibim olan bir abiye elendim ve o beni eleyip şampiyon oldu.
22 yaşındayım ve bunların hepsini 9-10 yıllık süreçte yaşadım. kendimi bildim bileli oynuyorum ama nedense soğumaya başladım.
belki hayatımda ps sayesinde çok şeyden mahrum kaldım; çok şeyi aksattım, tüm paramı harcadım ama ondan aldığım zevki başka hiçbir şeyden almadım. çok güzel arkadaşlıklar edindim. sigara ve alkol kullanmadım ama hep ps oynadım.
tek alışkanlığım buydu çünkü. ama hayatın oyun olmadığını hep biliyordum. buna rağmen istediğim oyunu oynuyordum. ben ps den çok şey öğrendim. belki size de bir şeyleri anlamanızda yardımcı olabilir.
hayat bir oyun değildir, ama bazen insan yine de oynamak ister.
