Bugün.
16 Haziran.
ilk babasız Babalar Günüm.
Ve kaderin cilvesi midir bilmem, bugün senin ölümünün 40. günü. Evimizin karşısındaki camiide mevlitin var baba. Anons edilecek 'mahallemiz sakinlerinden Hüseyin Ş'in ölümünün 40. günü' diye başlayan bir anons.
kalbim acıyo. aslında çok da bir şey hissedemiyorum. tek hissedebildiğim, isim koyabildiğim şey ''özlem''
isyan etmiyorum, etmemeyi de umuyorum. Sadece niye ben diyorum bazen. böyle mi olmalıydı?
ben 25 yaşımdayım, ya küçük oğlun? en kıymetlin? ben zar zor da olsa anlarım bir şeyleri, belki anlamış gibi yaparım olmazsa. ya O? O anlar mı? o saklayabilir mi acısını?
göz acıp kapayıncaya kadar geçen 40 gün.
hep böyle mi geçecek zaman bundan sonra?
ben hep böyle mi yaşayacağım? öylesine. hep özleyerek. ağlayamayarak?
seni o kadar çok özledim ki.
bi kere gelsen otursan karşıma mesela. uzun uzun anlatsan. ben dinlesem seni lafını bölmeden.
seni çok seviyorum baba...
