evde tuttuğu yüzde ellinin hevesini almasını sağlayacak bir olay değildir öncelikle. hiçbir zaman hevesli olmayan bir "taraf manyaklığı" ndan bahsediyoruz çünkü.
önce direnişçiler "ne idüğü belirsiz çapulcular" sonra ise "zengin piçler" oldular. bir karar verin diyemedik. çünkü "padişahım çok yaşa!"
sonra kendine inanan insanlar "evde tutulan yüzde elli" oldu. ama asla şerefli olamadılar, çıkıp da "biz senin köpeğin miyiz?" diye soramadılar. "köpeğiniz" diye anlaşıldırlar. çünkü "padişahım çok yaşa!"
ardından fotoşoplu ya da fotoşopsuz bir araya toplandılar "tayyip şaşırma!" dediler. "kılıçdarın arkasındayız!" dediler veyahutta. ezberletilenin çocuğu oldular. çünkü "padişahım çok yaşa!"
peki zulümü nasıl açıkladılar? bilemiyorum. şimdiye kadar onlarce direnişi destekleyemeyen arkadaşla karşılaştım. ama dilim varmadı sormaya "vicdan?!" diye. soramam, cevaptan korkarım. şimdiye kadar sükunu seven, bize Hz. Ali'nin sözleriyle yaşamı öğreten insana ben gidip de "insanlar öldü, ne düşündün?" diye soramam. korkarım kardeşim. insanı kör eden her şeyden korkarım. bir şeyden korkmam, zalimin yapacağı zulümden.
o da gelsin yüzüme çarpsın yaz sıcağı elinden tuttuğum çocukla belki,
ya da insin belimden plastik değnekler bir gece vakti,
alnımdan girsin kafamıntasına mermiler...
padişahım çok yaşa, sana belim bükülü boynum eğri!
