chp\' nin sorunu lider sorunu değildir; bir zihniyet sorunudur. temel itibarı ile de halkla kucaklaşamama sorunudur.
siyasi partiler halkı değil devleti yönetmek için vardırlar. chp ise kuruluşundan itibaren, mustafa kemal dönemi de dahil olmak üzere halkı yönetmeye talip olmuş ve bu maksatla devlet imkanları ve otoritesini de olabildiğince kullanmıştır. halkı, cehalet içinde ve yönetilme mecburiyetindeki bir kuru kalabalık olarak görmüştür. yalnızca mustafa kemal dönemi için bunu, zamanın şartları ve insanların eğitim düzeyleri anlamında makul görebilmek mümkündür elbet, ya! sonrası için...
chp deki bu zihniyete karşı tek istisna, bülent ecevit tir ki o da 70 li yıllarındaki ilk dönemlerinde... ve bakın! ona karşı halkta oluşan bu sevgi seli 20 yıl sonra, yeni partisi dsp yi tekrar iktidar partisi yapmaya yetmiş ve chp yi tarihinde ilk kez meclis dışına itmiştir.
halkla kucaklaşmayı, kendisini sevdirmeyi, insanların gönüllerinde taht kurmayı beceremeyen kişiler, ne denli bilgili ve donanımlı da olsalar lider olmayı beceremezler. turgut özal ve recep tayyip erdoğan bu bağlamda önemli örneklerdir ve büyük kitleleri arkalarından sürükleyip götürmüşlerdir. nerede ise cem uzan da başaracaktı bunu lakin, bizleri melekler korumuştur.
şimdi! bana sorarsanız, "kemal kılıçtaroğlu mu deniz baykal mı?" diye ben de size şu karşılığı veririm;
- viraneyi ha! yel almış götürmüş, ha! sel almış götürmüş hiç fark etmez! öncelikle onu onarmak, tesis etmek gerekir ki itibarı yükselsin.
