ilk günlerde ağaç, doğa, tabiat uğruna verilen direniş birkaç gün sonra polisin ve iktidarın tutumu ile bir isyana, bir halk hareketine dönüştü ve gitgide büyüdü, çoğaldı. bu olayların reyhanlı'da yapılan ve açığa kavuşturulamayan bir katliamdan hemen sonra gelmesi isyanın ateşini bittabi daha da palazlandırdı. başbakanın, kurmaylarının sakinliğine rağmen bir türlü geri adım atmaması hatta kışkırtmaya, hakarete varan açıklamaları, kendi kitlesini kullanmaya çalışması ortamı iyice gerdi. herkes sokaklara döküldü. açık söylemek gerekirse sokağa dökülen bu kitlenin bir bölümü ne yaptığının farkında değildi. tamamen heyecan olsun diye sokağa çıkmışlardı. bunları, ankara'da eylemlerin başından beri içinde olan biri olarak söylüyorum. kızılay, kolej, cebeci, tunalı, kennedy, kuğulu taraflarındaki eylemlerde bulunmuş biri olarak, bu farkında olmayan, 17-20 yaş aralığında olan kitle kendi çevresine farkındalık yaratma peşinde idi. kuğulu'da kusana kadar bira içmeler, gülmeler, eğlenmeler, barış işareti yapıp sosyal medyada paylaşmalar. bunlar tamamen farkındalık yaratma gayreti idi eylemin farkında olmadan. ankara'daki eylemlerde büyük çoğunluğu chp'li ve ulusalcı yani kemalist kesim oluşturuyordu. bu kesimin çoğunun isteği ise hükümetin devrilmesi veya ordunun darbe yapması gibi uçuk hayallerdi. mustafa kemal'in askerleriyiz gibi içi boş sloganlar atıyorlardı. benim gibi düşünen küçük bir kesim ise iktidardan halkına karşı saygı bekliyordu. vicdanlı olmaları ve halkın taleplerine sağduyu istiyordu.
