muhteşem bir aamir khanlı film. dolu dolu mesaj, dolu dolu duygu.
izlerken gözünüzün dolmaması,boğazınızın düğümlenmemesi mümkün değil. hatta benim gibi çok sıkmazsanız, kasmazsanız rahatlıkla salya sümük ağlarsınız.
gerçekten çok güzel bir film. uzun olmasına bakmayın hiç sıkmıyor.
filmin başında o gülen, herşeyle eğlenebilen çocuğu boynu hep öne düşük, suratı beş karış, mutsuz,tatsız, tuzsuz bir moda soktular ya, son 10 dakikaya kadar güldürmediler ya, içim parçalandı. neyse ki ishaan'ın koca koca dişlerini gördüm de mutlu oldum sonunda.
bir de engellilerle ilgili kısım var ya hani, orda ağladım ben abi. bir engelli yakını olarak(kız kardeşim engelli) ne zaman böyle şeyler görsem, hele hele de onlara ağır ithamlarda bulunulduğunu görsem fena oluyorum ben. dünyada ne kadar çok çeşit insan var, bu kadar çeşidin içinde de ne kadar çok çeşit engelli var, bu engelliler ne kadar farklı farklı seviyelerde. kimisi kafasını çevirebilmekten aciz, kimisinin ise sorununu anlayamıyoruz bile.
insanlar olarak karşımızdaki insandan götümüzden uydurduğumuz standartlara uymalarını bekliyoruz. bu standrtlara uy(a)mayan insanlarıysa çok çabuk hayatımızdan dışlayabiliyoruz. hiç bir şekilde yardımcı olmadan, becerip beceremeyeceğinden emin olmadan kesin hedeflere yönlendiriyoruz çocuklarımızı.
morallerinin içine sıçtıktan sonra da neden moralin bozuk olur diye yine fırçalayabiliyoruz. onlara etmediğimizi bırakmıyoruz.
çocuklarımız bizim için en değerli parçamız olmaktan ziyade yarış atlarımız olmuş resmen. hep onlardan birşey bekliyoruz onlara birşeyler vermeden. parasal desteğimizin onlar için herşey olduğunu düşünüyoruz hep.
bu filmin yetişkin versiyonunu hababam sınıfınınselma hocalı olan filminde tüm öğrencilerin atılmasının ardından mahmut hocanın velilere verdiği müthiş ayarda görmek mümkün.
