hep şikayetciyiz hayattan. bizi allah yarattığı halde, allah bizden razı da biz gene halimizden razı değiliz.
yıl boyunca, kaç gün evimize esaslı bir iyilik yapmış olarak döndük? hiçbir menfaatimiz olmayan birisine hiçbir karşılık beklemeden kaç kere iyilik yaptık? kaç kere aynı amacı güttüğümüz kişiye, onun daha fazla ihtiyacı olduğunu düşünerek öncelik tanıdık? insanlığa ne kattık bugüne kadar? kime, ne faydamız dokundu? annemizin değerini ne kadar bildik? kendimizden önce başkasını bir kere bile düşünebildik mi?
acıktık, yemek yedik, karnımız doydu, açlığı unuttuk.
istedik, elde ettik, daha fazlasını istedik. istediğimi elde ettim, bu kadarı yeter, demedik.
yalan, riya, gıybet sıradan şeyler oldu.
hepimiz paranın peşine düştük, hayattaki tek amacımız nasıl daha fazlasını elde ederim oldu. hayallerimizi bile garanti para uğruna harcadık.
iş istedik, girdik, hakkını vermedik, kaytardık.
sorsan bu hayat çekilmez deriz hepimiz. hayat bana istediğimi vermedi. çok acılar çektim. yakınır dururuz her şeye rağmen. hayatta ne varsa bizim için sanıyoruz. dünya bizim etrafımızda dönüyor sanki.
insanlık deyimi, bence hiç de olumlu bir deyim değil.
