sürekli belli kurallarla ve dayatmalarla yaşıyorum, sınırlıyorum kendimi.
kendimi de çevremdekilerden daha değerli görmüyorum, ona göre davranıyorum.
müzik iyi ki var.
hala iyi bir toplum olduğumuza inanıyorum, inanmak istiyorum.
iyice anladım , herkes kendi hayatını kurtarma çabasında, öncelik kendisi.
aile deli gibi önemli, aslında her şey onlar içinmiş, hayat anlamını kaybediyormuş.
bu bir senede ciddi bilgi gelişimi yaşadım ama tabii ki yetersiz çok hem de.
hayat durmadan daha zor sınavlarla geliyormuş ardından , bitmiyormuş.
değer verdiklerimi mutlu etmek benim için asıl önemli olan ya da birinin hayatında bir güzellik yapabilmek.
konuşmak gerekli değilmiş hatta fazlası gayet zararlı.
hep mutlu olunmuyor işte , her sıkıntı söylenmiyor.
insanın kişiliği aynı çevresi de genelde aynı her şey aynı.ama aslında her dakika yeni bir ben oluyoruz, duygularımız, düşüncelerimiz değişiyor. hiçbir şeyin garantisi yok yani.
gülmek cevap vermenin yerine geçiyor, ama değeri azaldıkça azalıyor .
ezber yapmak bilgi öğrenmede sanırım gerekli ama hayata uygulamak asıl olay.
en sıkıntı şeyse para.
bazen uyuz , suratsız biri oluyorum cidden kafayı takacak bir şey bulmak yeterli.
ama başka birinin dertlerimle uğraşması hep ters geliyor, karşılık vermem gerekli gibi hissediyorum.
zor ama ölümden başka her şeyin çaresi var, avuntusu var.
itiraf hariç her şey oldu bu entry de.
