Yalnızlık.. Sanırım birçoğumuzun bulunduğu durum sadece bundan ibaret...
Kimse kalmak istemese de en kalabalıkta bile bir kaçamak yapar. Bir acı saplanır aniden, gülerken aklına düşüverir insanın..O an gözler devrilir ve bir şerit geçer gözlerin önünden, anılar kısacık.. içinde ne büyük kayıplar vardır onların..
Kimileri için itiraf etmek küçüklüktür, değildir oysa.Anımsıyorum ne zaman nerelerde yitirdim güvenimi, inancımı..
Kimse beceremiyordu aslında bahane uydurmayı, kandıramıyordu.. inanmış görünmeyi öğrendik, çünkü gereken oydu. Yoksa herkes kaybolacaktı etrafımızdan. Yalnızlığa mahkum edilecektik..Herkes değildi aslında dürüst olmayan.. Bazıları, birkaçı. Onlara da biz izin veriyorduk inanmış görünerek, onlar bunun farkında olmasa da sadece daha az acı içindi bu gülümseyişler..Belki de nasıl davransak öyle olurlardı. Gerçi insanoğlu bu, değişmez ki.. Belki bir umut; bazıları anlardı, yaptıklarını, yaptıklarından vazgeçmeleri gerektiğini.. Kimileri de bizlerden sonra anlamışlardır, başka birilerinde. Başka birileri şanslıydılar.
Cümlelerim düşüyor..
Anlaşılmak istemiyorum
Anlatmak hiç.
Beni, yaşanmışları, acı verenleri, bazılarınızı birşeyleri anlamaya davet etmeyi çok isterdim. Bundan bi süre önce vazgeçtim. Bir insan yapacaklarını yapmışsa, yaptıklarının hasarlarını anlatmak kocaman bir sıfırdır.
Aslında o bunu bilir, ama işine gelmez. Kaybettiğinde nasıl olsa anlayacak.. Fakat güvenmek isteriz, insanoğlunun kimyasında var. Herkes birbirine güven duymak ister, bazıları daha fazla...
