Daima kendimi güçlü hissederdim, yolda dimdik yürürdüm, ne gibi bir mücadele olursa olsun üstesinden gelebileceğime inanırdım. Enerjim de yüksekti, sürekli aktif olurdum, şafakta uyanır ve gece 11 gibi uyurdum. Göbeğim yoktu, hatta baklavalarım vardı. içki içmezdim. Yaşamayı seviyordum, bir an bile melankolik değildim ve geleceğe hep umutla bakıyordum.
Şimdi ise tam tersiyim. Kendime güvenmiyorum, bütün günü yatakta bilgisayar başında geçiriyorum. içki içip duruyorum, spor yapmak inanılmaz rahatlatırdı beni şimdi ise antremanlarım sorumluluk gibi geliyor, koskocaman bira göbeğim var, bazen kambur durduğumu farkediyorum ve daima yorgunum. Kız arkadaşım, sevgilim hatta hoşlandığım biri bile yok. Derslerim inanılmaz kötü. Hayatımın tek odak noktası ise zar zor kıçımı kaldırıp gittiğim antremanlarım. Çünkü başka hiç işim yok. 1 senede bu kadar değiştim ve şimdi eski halimi özlüyorum. Hayattan zerre keyif almıyorum ve gelecek daima beni endişelendiriyor.
