aramızda tipik baba-oğul ilişkisi hiç olmadı zaten. benim için hep bi'arkadaş gibi oldu fazla samimiydik belki de babalığını da gösteriyordu tabiki. ama dediğim gibi özeldi. kimsenin babasının yanında yapmayacağı ya da babasıyla yapamayacağı şeyleri yapardık. bunla beraber her sene muhakkak böyle bi'3-4 hafta kadar bozuşurduk. evde ölüm sessizliği olurdu tabi. aldığım nefesten nefret ederdim. karanlık, paslı düşünceler salonun tavanında rutubet yapıyordu adeta. ama sonra geçerdi elbet. hep kendi sonradan gelir barışırdı ya da ortam hazırlardı eve öğretmen arkadaşlarını maç izlemeye getirirdi, kaynaşıp barışırdık. 2013 bi'başladı aha mayıs olmuş daha yok yani. tek kelime.. inatız inat.. ikimiz de. ondan oluyor hep bunlar. ben biriyle küsersem bi'daha asla konuşamıyorum yapmacık oluyor. bu kişi babam olsa bile o huy gelmiş bi'kere. onda da aynısı var ondan geldi zaten o da dedemle bozuşur baya. dediğim gibi hep o atmıştı adımı ama artık atmayacak galiba. 5 ay 6 ay bunlar uzun süreler kim öle kim kala. kendisi hem şeker hastası hem hepatit. onu hesaba katıp gelmiyorsa yanıma bitirmiş gibi. bende de hata yok değil tabi biliyorum da zaten. ama yapamıyorum sözlük. o odaya girip babama bi'şeyler söyleyemiyorum çok korkuyorum ya bi'şey olursa ona diye. annemden bile çok bağlıydım ona. belki yine oluruz belli olmaz ama bu seferki cidden kötü geçiyor be.
