Üzgünüm be sözlük, o kadarda kırgının. Umurumda olanların, umurunda olmamaktan. Kısa zamanda yıkılmaz dediğim dağlar yıkıldı, kopmaz dediğim bağlar koptu. O kadar çok güvenmisimki, kendim bile şaşırdım oradan yara alınca. Soranlara umurumda değil diyorum ama umurumda be sözlük, yanılmışım. Onca zaman herşey karşılıklı sanmışım. Pişman mıyım? Değilim, yada belki çok az. Ama buraya yazma sebebim bu değildi, bir korkumu itirafta bulunmaktı amacım.
Korkuyorum sözlük, bende mi sorun var diyorum etrafıma bakıyorum ama yok herkes aynı. Neyi çok sevsen, çok istesen kaybediyorsun. Neye çok yakın olsan elinden kopup gidiyor.
Ömrümün yarısında, iyi zamanından çok kötü zamanımda yanımda oldu. Herşeyimi paylaştım, paylaştı. Belki şaşırtıcı ama ailesi bile çok sevdi beni sözlük. Simdi küçük kardeşi oldu (ALLAH bağışlasın)kesin büyüyünce oda sever : ) (bu nasıl aile lan)
Şu an öyle iyiyiz ki, o mutluluk, yakınlık beni hayata bağladığı kadar korkutuyor da. O kadar iyi olmak sanki bi final havası katıyor bize. Sanki yaptığım şeyleri yanlış anlayacak diye korkuyorum. Bunu düşünmek bile havadaki soğuğun içime dolmasına sebep oluyor. Dün kendisiyle de konuştum bu konuyu ve o da genel konu olarak hak verdi. Ne yapsam biraz uzaklaşsam mı bilmiyorum sözlük. Daha o doktorasını bitirecek, daha avrupa tatiline gideceğiz. Sana söylüyorum sözlük bişey söylesene : )
Neyse bURDAN sonrası da eskisinden iyi olur inşallah Nurdancım.
