her anneler günü haftası televizyonlarda ne kadar anneler günü fırsat reklamları cart curt çıktığında o reklamlara küfür edip ağlayarak kanal değiştirmektir annenin ölmesi. keşke o değil de ben ölseydim ya da hiç doğmasaydım dedirtir. zaten hiç tanımadım ki ben onu. 1,5 yaşındaydım ben bıraktı gitti beni. kimin için ne için üzülüyorum hatırlamadığım bir kadın için içim neden bu kadar titriyor. bu eksiklik, yarım olarak büyümüş hissi neden. halbuki 2 ablam babaannem dedem anneannem teyzem dayılarım. herkes vardı etrafımda. keşke hiç biri olmasa da annem olsaydı diyerek büyümek. o kalabalığı elinin tersiyle hiç düşünmeden itip sadece anne huzuru aramaktır. ama hiç bir zaman bulamayacağın o huzuru yaşadığın sürece aramaktan yorulmaktır annenin ölmesi. ben şimdi bunları yazıyorum. bu bir tarif mi? hayır. bu hissin aslında bir tarifi yok. hele annesini hiç hatırlamayan biri için çok çok farklı. bu kalp acısı, anne denildiğini duyduğun andaki kalbin acı içinde titremesinin bir tarifi yok.
