"asla ağlamamalısın der bir şarkı. onun dışında bir şey diyen kimse yok" Ingeborg Bachmann
saçlarını ara sıra geriye tarıyor yaşam, kulağının arkasına alıyor ve öylece duruyor.
uzun saçlı bir kadın oluyor, ancak bir kadın olabilir zaten yaşam, kafası her daim karışık bir kadına benzetiyorum yaşamı.
öylece duruyor oracıkta, sanki hepimizden sıkılmış gibi...
ne kadar çabuk geçiyor gibi geliyor her şey, hiçbir şey geçmese de...
yeni insanlar, yeni yeni filmler, diziler... hatta yeni yazarlar katıyorsun hayatına hani birlikte ilerleyelim diye...
sonra o bir zamanlar, artık eski zamanlarda kalıyor, dünya sessiz sedasız adeta vals yapar gibi dönüyor...
sen hangi sözleri yazarsan hangi düşüncelere dalarsan dal; hayat hep kendi şarkısını çalıyor.
belki de bu yüzden hep ters düşüyoruz, sözsüz bir müzik gibi yaşanmalı hayat, anlatamıyor ve anlayamıyoruz.
belki bazen sadece beni dinle diyordur, beni biraz dinle, sadece dinle...
