"Bir mısra daha söylesek sanki her şey düzelecek." demiş Cemal Süreya.
ondandır bu sessizliğin...
ne kadar bencilmişim ben oysaki; en çok ben üzülüyorum, en çok ben seviyorum, en çok beeeen... hep çok beeeen...
ne yazayım ki şimdi ben sana, ben ne anlatayım ?...
sonra her şey bitiyor, kitaplar okunmayı bekliyor, filmler ve diziler izlenmeyi...
aslında iyi gelir kitap diyor herkes ama o kadar uzağım ki masallara. sonra arkadaşlar iyi geliyor daha sonra onlar da gidiyor...
sensiz tadını çıkarmaya çalışıyorum bu şehrin, pek başarılı olamıyorum açıkcası..
ben bitiyorum, ruhumun büyük parçası derin bir uykuda, kalanıyla da ancak bu kadar oluyor...
özlemek duygusunu tamamen çıkarmak mümkün müdür hayattan ?
