ortada ezeli bir rekabet varken bunu beklemek zaten fanteziydi. ezeli rekabetin altında ebedi bir dostluk yok; düşmanlık var, kin var, öfke var, fanatizm var.
aykut kocaman'ın konuyu bu kadar kolay kestirip atmasının altında da bu var; fanatizm! kendine yediremiyor, kabullenemiyor. yenilmek değil galatasaray'a yenilmek zorunda gidiyor. fener'e yenilmenin bizim zorumuza gittiği gibi.
bizde bu fanatizm varken zaten birbirimizi alkışlamak yerine taş atarız, elini sıkmak yerine de tokat.
bu bir fantazi. iyi niyet gösterisi olabilirdi. belki o el havada da kalabilirdi ama gerçekten bir çok şeyi değiştirebilirdi. şimdi siz kalkıp hala deplasmana taraftar götürmekten mi bahsedeceksiniz?
bizde bu fanatizm varken gerçekten daha çok can yanar. yöneticiler kendi koltuğunu sağlama almak için daha çok insanın kanına girip, kışkırtıp, sokaklara döker.
bir galatasaraylı olarak aykut'a en güzel cevap; keşke finale kalsaydınız da sizi alkışlasaydık!
