aslında küçükken dünyam resim yapmaktan ibaretti..
sabahları erkenden kalkar bulduğum tüm kağıtlara seri üretim gibi resimler yapardım. sevdiğim kişilere hediye olarak verirdim.
daha okula gitmeden abim benim resmimi öğretmenine göstermiş ve öğretmende hindistan büyükelçilik'i nin düzenlediği yarışmaya anaokulu öğrencisi gibi göstererek, resmimi yollamış. derece alınca gerçekten ressam olmak için yaratıldığımı düşünmüştüm. eve gelen herkese sertifikamı gösteriyordum.
daha sonraları resim öğretmenlerim sayesinde iyice geliştirdim kendimi 15 adet sertifika ve daha bir sürü katılım belgeleriyle yeteneğimi taçlandırdım.
taa ki güzel sanatlar lisesine gitmek istediğim ana kadar. ailem karşı çıktı, ressam para kazanamaz, senin hayallerinle türkiye'nin gerçekleri uyuşmaz diyerek göndermediler. hobi olarak yaparsın dediler..
grafik tasarım okuyayım bari dedim. abin o bölümüm bitirdi çok mezunu var iş bulamazsın dediler ve sonuç olarak bilişim teknolojileri bölümüne yolladılar. lisede ilk yılımı grafikçilerin büyük klasör dosyalarına, beyaz önlüklerine özenerek, gizlice ağlayarak geçirdim.. sonradan alıştım gerçeklere.. ben başka bölümdeydim ve kendi istediğim şeyi belki de burada gerçekleştirebilirdim.
web tasarım bölümünü seçtim. bölüm derslerinde sınıf birincisi olarak çok başarılı oldum. okulun açtığı web sitesi yarışmasında birinci oldum.
ama o gün bugündür elime boya alıp asla resim yapmadım..
içime ukte oldu güzel sanatlar lisesi..
hayallerini kurduğum şeyden şuan çok farklı yerdeyim ve aklıma geldikçe gözümden yaşlar sessizce süzülüp gidiyor..
bu başlığı görünce yaşadıklarımı yazmak istediğim. bir sanat yeteneğini aile nasıl söndürüyor yazmak istedim ve biliyorum ki benim gibi olan bir çok kişi var. aile baskısı yüüznden istediklerini yapamıyorlar, zoraki yaptıkları işte de mutlu olamıyorlar.. belki de bir nevi iç dökme oldu..
