finaller öncesi istanbuldan ailemin yanına ziyaret amaçlı geldim bi kaç günlüğüne. oturuyorum nasılda canım maraş dondurması istedi anlatamam. pijamayla cıktım bu saatte kim görcek kızım dedim. neyse aldım dondurmayı paşa paşa yerlestirdim yan koltuğa arada bi göz ucuyla bakıyorum filan. iki beyinsiz sıkıştırmaya kalktı. sağa dogru geliyorlar arabayla üstüme üstüme. gözüm döndü hızlandım kırdım az önüne durdu camı açıp bir küfretmişim. yok öyle içten bi haykırış. hala inanamıyorum. hayatta olmayacak şey yokmuş demek ki. içimizdeki haydarı sevelim.
