ailemle aynı şehirde yaşamama rağmen okulum eve uzak olduğu için yurtta kaldım. ama ne yazık ki sadece bir yıl dayanabildim. ne yazık ki diyorum çünkü cidden aile bambaşkaymış. aslında ilk başlarda her şey çok iyiydi bir keresinde 'özgürlük' kelimesini iliklerine kadar yaşıyorsun. arkadaş ortamları, gizli gizli şehir dışı kaçamakları falan filan.. ama ne yazık ki hep böyle şatafatlı gitmiyor hayat. ilk başlarda güzel olan bu hayat gittikçe saçmalaşıyor, maddi açıdan zorluklar çekmeye başlıyorsun hele bir de kredi kartı olayana bulaşırsan eyvah eyvah. yemek olayı başlı başına sıkıntı, elbiseleri yıka, kurut, ütüle katla sürekli yatağını topla odadaki huysuz mendebur arkadaşlarla iyi geçinmek için bir tarafını yırt ve en önemlisi sorumsuz hayat, dersleri de etkiliyor geceleri geç yatıldığı için sabahları okula gidilemiyor, okula gidilse bile derse konsantre olunamıyor ve bir bakmışız okullar kapanmak üzere dersler berbat maddi durum berbat... şöyle söyleyeyim bir sene yurtta kalmak sınıfta kalmama mal oldu ki bu zaten en büyük negatif olay. bunu farketmiş olmamın verdiği olgunlukla her gün üç saatlik yolu çekiyorum ve evimde anacığımın dizinin dibinde hayatımı devam ettiriyorum. mutlumuyum ;evet, huzurlu muyum; evet sağlıklı mıyım ; evet gerisinin bir önemi yok zaten.
