Sivil hayattaki bütün variyetin, statün nizamiye girişinde bırakılıyor ve sana üstlerin tarafından biçilen kimliğe bürünüyorsun.
Bir kaç hafta öncesine kadar dünyanın çevren etrafında döndüğünü düşünürken bir anda ''Bay Hiç Kimse'' oluyorsun.
Asıl komik olan ise büründüğün kimlik; elektrik elektronik mühendisi er gazinosundaki televizyondan sorumlu, kurumsal bir şirketin pazarlama direktörü kantinden sorumlu, halkla ilişkiler müdürü kürsü denen giriş kısmında kimlik alıp üst taraması yapıp bulunduğu bölgeye müştereken paspas atmakla mükellef.
Yaratıcılığın ve sorgulama güdün tamamen köreliyor, kara düzene uyum sağlıyorsun.
Büsbütün sürü psikolojisine giriyorsun, girmek zorunda bırakılıyorsun, tek bir kişinin yaptığı hatadan herkes mesul çünkü.
Sıradan bir Yüzbaşının nasıl kendini yarı tanrı olarak ilan ettiğine şahit oluyorsun.
Psikolojin o kadar bozuluyor ki, dışarıdan bir saldırı gelse içeri mi sıkarım dışarı mı diye düşünmeye başlıyorsun artık..
Hayatındaki en pozitif şey kan grubu oluyor bir anda, ince belli çay bardağının çevrenizdeki en seksi varlık olmasına tanıklık ediyorsunuz.
Hiçbir şeyi orta düzeyde bile sunmayan TSK nın, ironik bir biçimde askerden her şeyi mükemmel bir biçimde beklemesine şahit oluyorsun.
Sonuç olarak yeryüzündeki en gereksiz kurumun askerlk kurumu olduğuna kesin bir biçimde kanaat getirip, devletten ve TSK denen kurumdan tiksiniyorsun....
