'hüzün, benim arkdaşımdır' buyurmuşken hz.muhammed(sav) o kadar da korkulacak bir şey olmadığı aşikardır. hüzünlü ve mahsunlaşmış insan vicdanıyla başbaşadır, içimizdeki insanın hala yaşadığını gösteririr belki de, kibri öldürür, nerden gelip nereye gittiğimizi düşündürür, hatalarımızı doğrularımızı görmemize vesile olur. hüzünlenmek, hüzünlebilmek ne de güzeldir.
