evlilik teklifinden sonra bir anda terketti diye öfkelendiğimdi... başkası var hayatında diyip, büyük dirayetle unuttuğumdu... iki yıl sonra başkasıyla nişanlanıp evlilik hazırlıkları yapmaya başladığımda, yaşadığı ülkeden bir arkadaşı arayıp haber verdi öldüğünü.
"seni", dedi arkadaşı, "o kadar seviyordu ki senin hayatındayken ölmek istemedi. seni arayıp son kez konuşmak, ona hala kızgın olup olmadığını sormak isterdi ama yapamadı, beynindeki tümör konuşma yetisini, görme yetisini, yürüme yetisini almaya başlamıştı ondan... gitti, bil istedim.."
ota boka trip atıp, "beni neden terkettin ulan" diye telefona yapışıp ağız dolusu sövdürmeyen kadınlık genlerimden nefret ettim o gün. belki o zaman daha erken öğrenirdim.
lösemiden ölen arkadaşım yok ama beynindeki kanser yüzünden öldü çok sevdiğim biri.
