herkese iyi davranırsın, sırf onlar mutlu olsun diye çabalarsın. nazlarını çekersin, dertlerini dinlersin. sonra bir de bakarsın ki onlar için sadece sıradan bi insansın. yaptığın onca şeyin karşılığı onlar için kılını kıpırdatmayan insanlarla aynı olmak, hatta daha değersiz olmak olur. kimse başı sıkışmadığı sürece aramaz sormaz. artık bir süre sonra telefona gelen her mesajı acaba kim ne istiyor diye açmaya başlarsın. sonra en iyi arkadaşım dediğinin aslında başka bir çok en iyi arkadaşı olduğunu görürsün. anlarsın ki kimsenin en sevdiği insan değilsin, ölsen ağlayanın olmaz, neyse.
(bkz: bir sigara daha)
