bazen adımın harfleri bile sanki bana hiç söylenmemiş gibi yabancılaşıyorum kendime. bazense nefes alan, parmağını kımıldatan, suyun üstünde dururken kapalı kirpiklerinin üzerinde güneşin dokunuşunu hisseden bir tek benmişim gibi geliyor.
oysa bu güne kadar içinde yaşadığım kırgınlık ve özlemin birleşimini aşk sanmaktan başka bir şey değildim.
bende herkesten çok olsa da herkes gibi ağladım. herkes kadar çok olmasa da herkes gibi güldüm.
ve kısacası bu edebiyat ne.
