Yalnızlık hiç görmediği hiç tanımadığı birini özlemesidir insanın...
insanlar hep çok şey dilemiştir bu hayatta. Hiç bir insan gördünüz mü
allahım yeter bu kadar mal,mülk,mutluluk,huzur,sağlık vs. daha fazlasına
ihtiyacım yok diyenini?
Bu hayatta bir yalnızı ancak bir yalnız anlar. Sevgisizlik kadar kötü bişey yoktur. Ama sevgiyi bulduğumuzda da sonradan görmeler gibi hor kullanırız sevgi denen arabayı. oraya buraya çarparız. Her dakika kaza yaparız. Nasıl olsa paramız vardır. istediğimiz kadar tamir ettiririz.
Neden bu hayatta en sevdiğimiz insandan gelecek koskocaman bir öpücük bizi mutlu etmeye yetmez?Neden onları en çok seven bizken yine en çok biz üzeriz,biz ağlatırız? Onlar bizim en sevdiğimiz insan değil midir?
Aslında bu zamanda aşk,sevgi kavramı da biraz muallakta sanki. Öpüşmeyi,ortalıkta el ele tutuşarak gezmeyi aşk sananlar var etrafımızda. Birini sevmek bu dünyadaki diğer her şeyi daha az sevmek değil midir? Birine aşık olmak onun bütün kusurlarına rağmen onu dünyadaki en mükemmel insan olarak görmek değil midir? Birini özlemek onun yokluğuna dayanamazken aynı zamanda varlığıyla teselli bulmak değil midir?
Bence gerçek sevgi yanıbaşındayken bile onu özlemektir. Kaybetme korkusundan tir tir titremektir. Onsuz yaşayamayacağını sanmaktır. Onsuz yaşayamayacağımızı sanarız ancak yaşarız. Ama onunla bir başka yaşarız...
Bu dünyadaki en acımasız varlık insandır. Bencillikleri yüzünden en sevdiklerine bile muhteşem
zararlar verirler. Neden mutlu olmak için çabalamak yerine mutsuzluğa alışmayı seçelim ki? Mutsuz insanlar değil midir etrafına en çok zarar verenler? Mutluluk kazanılması zor bir kavram değildir. Mutluluk bir çocuğa ilk bisikletini almak kadar basittir aslında. Yada fakire iki lokma ekmektir mutluluk.
Bizler önce kendimize neyin fakiri olduğumuzu sormalıyız aslında. Eğer neyin fakiri olduğumuzu,aslında bu hayatı yaşarken neye ihtiyaç duyduğumuzu keşfedersek,mutsuzluk hapisanemizden dışarıya ilk adımları atmış oluruz aslında. O zaman işte elimizde somut bir yaşama sebebi olmaz mı? işte o zaman bu lanet hayattan ufak bir intikam daha almış olmazmıyız aslında? O zaman neden hala durup mutsuzluğumuzdan şikayet edelim ki?
Harekete geçme zamanımız geldi de geçiyor bile. Somurtkanlıktan kurtulup güleryüzlü etrafa ışık şaçan insanlar haline gelebiliriz. O zaman daha çok sevip,daha çok sevilmez miyiz? Zaten bu hayatta en büyük zenginlik sevgi değil midir? Cevap: Binlerce kez evet sevgidir. Çünkü satın alınacamayak tek şeydir...
Birgün o hiç tanımadığınız ama sizi kaybetmekten çok korkacak olan kişiyle tanışmanız dileğiyle...
