gene kamil koç'tayım. yanımda selam almaktan aciz bir dana oturuyor. böyle olunca; ben de sap sap koridor halısına düşmüş nescafe paketini izliyorum. derken; otobis biga'ya geldi. yan tarafımda 60 yaşlarında, teyze-nine karışımı homojen bir varlık duruyor. inmek istiyor fakat, kolu dayamak için bulunan koltuk yanındaki kol dayama şeysi açık ve teyze-nine karışımı varlık bunu kapatmakta güçlük çekiyor. uğraşıyor uğraşıyor açamıyor. ben de "orada bir insan evladı yaşam mücadelesi veriyor" bakışı atıyorum etrafa. derken; dur teyze ben açayım dedim nineye. benim kol koyma yerimde açıkmış meğersem, teyze-nine karışımının koltuğuna domalırken kendi kol koyma yerim böbreğime doğru girdi ağzımdan ııhhh diye bir ses çıktı, herkes duydu ama kimse duymamış gibi davrandım, o sırada apış arama koyduğum telefon iyice çukura kaçtı. kulaklıklarla beraber. ama hiç çaktırmıyorum orada olanları. tuttum teyzenin kol dayama şeysini aşağı çekmeye çalışıyorum gelmiyor. uğraşıyorum uğraşıyorum gelmiyor. sonra kollarımı sıvadım bir kez daha denedim yine beceremedim. ben çok güçsüzümdür. ağzıma kürekle vursan beynimde böbrek yetmezliği oluşur yani. neyse işte, ben de beceremeyince teyze de acele bir hamleyle şahlandı ve o kol dayama şeysi olmasına rağmen oradan çıkmak istedi, tam çıkarken o kol dayama şeysi af edersiniz götüne battı eteği katlandı. ben de mal gibi izliyorum olanları. sonra teyze indi otobisten. ben allah allah fısıldamalarıyla o koltuk şeyinin neden açılmadığını düşünüyorum. o sırada tekrar deneyeyim dedim, meğerse koltuk şeysini biraz geriye çekmek gerekiyormuş. bi' yaptım oldu.
teyze-nine karışımına o rezilliği yaşattığım için çaycı hüseyin'den özür dilerim. hata benim suç benim.
