bugüne kadar yaptığım gözlemlere dayanarak çevremdeki evli insanların gözlerinin ferinin gitmesi ve sürekli mutsuz halde yakınmaları sonucu bekar insanların bünyelerinde oluşturdukları evlilik düşüncesine karşı soğuma hissidir.
özellikle ikisi de çalışan çiftlerin erken evlilik yapmaları sonucunda, bekar hallerinden oldukça stresli, agresif, hayattan beklentileri minumuma düşen insanlara dönüştüklerini farkediyorum. evliliğin ilk aylarında 'yaa çok harika geçiyor iyi ki evlenmişiz aşkitomla' gibi sevinç lafları, ilk heyecanlı günler geçmeye, 5 yıldızlı oteldeki süper eğlenceli balayı, yedi sülalenin doyurulduğu yemekli düğün, 'ama bunun alınması lazım' diye eve alınan bazen yıllarca kutusundan çıkmayan sikimsonik eşyalar için çekilen krediler ödenmeye başlandığında, kısacası gerçek hayat çat diye kapıyı çaldığında yerini, 'ya biraz acele mi ettik acaba' laflarına bırakıyor.
erkekler kendi arkadaşlarıyla daha az görüşmeye, halı saha maçı gibi özel zevklerini, bitanesi akşam evde yalnız sıkılmasın diye iptal etmeye, asosyal bireylere dönüşmeye, kadınlar ise ; bekar arkadaşlarıyla akşamları çıkamamaya, kendi parasını harcarken eskisi kadar rahat olamamaya, kaynana elti görümce zart zurt olaylarıyla sürekli gergin kalmaya ve eşiyle tartışmaya başlayınca o evlilik artık iki insanın birbirlerinin hayatlarını kısıtladıkları bir mutsuzluk yuvasına dönüşüyor. ve ortamlarda sürekli birbirlerine laf sokan birbirlerine tahammül edemeyen çiftler görmemize neden oluyor.
elbette evlenip çok mutlu olan insanlar vardır hep olsunlardır ama onları ben pek göremiyorum, ki keşke görsem..
dediğim gibi benim kişisel gözlemlerimin çoğu böyle.
bu mutsuz, akılları eski güzel günlerinde kalan çiftleri gördükçe de zaten birçok açıdan bana mantıksız gelen evlilik fikrinden uzaklaştıkça uzaklaşıyorum. *
o yüzden bin kere düşünün evlenirken, sonra mutsuzluğunuzu gidermek için bir çocuk yapıp onun hayatını yakıyorsunuz.
edit : başlıktaki inanılmaz mantık hatası gayim ama para bende tarafından anında farkedilmiştir. *
