her anlamda çizgisini hiç bir şekilde bozmamış bir grup ve bir o kadar taktir edilesi müzisyenler. tarzlarını ilk şarkılarından son şarkılarına kadar gram değiştirmemiş olup - solo albümler dahil- şarkılarında ise kesinlikle bir ''tekrar'' hissi yaratmaz bu üstadlar. yalnız sanatçının toplumun aynası olması konularına falan girilecek olursa -ki ne kadar tasvip edileceği büyük bir tartışma konusudur- özellikle hüsnü arkan abimizle defalarca karşılaşmış biri olarak bir keresinde bile sempatik bir eğilim alamamam da işin ironi kısmından ileri gelse gerek. kendisini de şarkıları kadar sevmeyi istiyor insan ama '' o da sana bayılıyordu sanki'' tadında ilişkimizi sürdürüyoruz napalım.
