Ne zaman sevgiden söz etmeye başlasam gerçekten çok yalnız oluyorum.
Aklım sana duyduğum sevginin gücüne inanmakta direndi. Bana hayali bir şey gibi geliyor bu sevgi; kendini kandırma, insan beynini uyuşturan bir şey, idealist bir görüş, bilimsellikten uzak bir yanılgı gibi.
Etrafımdaki herkes sevgimi eyleme dönüştürdüğümde, saplantılı ve isterik bir hale geldiğimi söylüyor. Halbuki bu doğru değil.
Ben sadece ölçüsüzce seviyorum seni. Ölçebildikleriyle yönetilen insanlara hep bir acımayla yaklaştım, çünkü ben daima ölçülemeyene ilgi duyuyorum.
Benzersiz oluşun beni hiç ilgilendirmiyor. Ben kendimi sana yeteri kadar iyi sunmayı başarıp başarmadığımı bilmek istiyorum.
Görmediğim, dokunanadığım, duymadığım, hatta anlamadığım o kadar çok şey var ki.
Bazen kalbim bu kadar sevgiye dayanamayacakmış gibi geliyor.
