arkadaşının babasının ölmesi diyecek olursak zor bir durum. arkadaşım babasını yitirdiğinden beri yanında baba kelimesini bir elin parmağından çok söylememişimdir. içinde baba geçen vecizelerde bile anne ibaresini kullanmak zorunda kalırsınız. hele ki babanın malı mı len diyiverişi, içinizin eridiğini, ortamın o buz kesen havasından hissedersiniz. arkadaşımla şakalaşırken (vurdulu kırdılı şeklinde) bana " babamdan böyle dayak yemedim lan bu ne! " demesi hele ... o anı hatırlamak bile istemiyorum. arkadaşımın birdenbire nasıl da büyüyüverdiğini görmek bana acı veriyor.
