anneannem çınarcık'ta yaşamakta arada sırada bize gelmektedir. ama vapur saatleri erken olduğu için en geç 9 gibi kapımızı çalar.
yine bir pazar sabahı haber vermeden gelmiş biz de fırlayıp kapıyı açmıştık.
anneannem: kızım senin neden evde kaldığın belli.
ben: niye anneannem ne oldu ki?
anneannem: şu tipe bak eşofmanla geziyorsun akşam da makyajını silmeden uyumuşsun akmış saç desen berbat. ben senin yaşındayken ilk çocuğumu kucağıma almıştım. bir yürüdüm mü bütün beşiktaş çarşısı arkamdan bakardı da ben de gülerdim. hele bir gün hiç unutmuyorum babamın manavının orda..
ben: anneanne allah aşkına sus ve içeri gir bak bütün apartman duydu seni hadi.
