son saniyede bile olsa allah'ın hep bir kapı açabileceğini gösterdiği için tekrar tekrar seyrettiğim maçtır. golü yemişiz, tüm aile fertleri yıkılmış. tabii televizyon üzüntüyle kapatılmış maç sonu beklenmeden. herkes dağıldı, ben de odama gittim. hırs küpü olmuşum. "böyle bitmemeli! böyle olmamalıydı!" diyorum kendi kendime. "ne olur allahım! sen istesen olur herşey. ne olur olağanüstü bir galibiyet daha alsak, maç bitmemiş olsa, gol atsak." diye o anda milyonlarca kişinin duasına kendiminkileri de katıyorum.
sonra bir ümitle geri dönüp televizyonu açıyorum. rüştü topu dikiyor, semih topa vuruyor ve gol. kimse inanamıyor ne olduğuna. hırvatlar o anda kaybediyor zaten maçı. ama milyonlar dönüyor kalplerine ve usulca fısıldıyor. "biliyordum allahım. çok teşekkürler..."
halen tekrar tekrar açıp seyrediyorum, ne zaman motivasyona ihtiyacım olsa. ne zaman bitti herşey olmaz artık diye düşünsem aklıma bu maç geliyor. ne zamandır yaşamıyoruz böyle şeyleri. belki de kaybettik inanç ve azmimizi. sahi yeniden yaşasak o günleri diyorum. yeniden gol sesi bütün sokaklarda inlese. ama bugün en basit takımlara bile direnemeyen ruhsuz bir takım olduk. inşaallah yeniden o mücadeleci, yırtıcı takım olabiliriz.
