yaz tatillerinde birinde, amcamlardaydık. uyandım bir baktım ki televizyonda kemal sunal'ın öldüğünü haber veriyorlar. inanın bir şeyler koptu benden, yakın akrabasını kaybeden birisinin duyduğu acıyı çocuk kalbimde ben de hissetmiştim. o kadar içselleştirmişiz ki bu insanları, sanki akşam yemeğini bizle yemiş; beraber çay içmişiz. komşu gülşen yengegile giderdik de televizyonda mutlaka bu muhteşem ikilinin bir filmi olurdu. artık ne komşu gülşen yengenin bir ailesi var ne de mısır patlatmasından o eski tadı alacak damak. zaman geçtikçe sevdiklerimizi kaybediyoruz ve bazen geriye dönüp baktığımda geçmişe ait olan istisnasız her şeyi özlüyorum.
