aslında haklı bir durum olabilir ama elbette bu canlarımızı emanet ettiğimiz kişilerin canını yakma derecesine ulaşmamalı.
neden "haklı bir durum." dedim? şöyle ki, doktorlar artık mesleğin vermiş olduğu tecrübelerden olsa gerek, hastalara birer makinaymış gibi bir gözle bakıyorlar. yani, sanki bizim hislerimiz yok, şevkati hak etmiyoruz.
yakınını kaybeden insanlara hiçbir hazırlık yapmadan "hastanızı kaybettik." diye söyleyenleri de var, sırf gerekmediği halde özel muayenelerine sürekli çağıran doktorlar da var, gerekmediği halde ilaç yazan doktorlar da var.
dedim ya, biz makina değiliz, hislerimiz var.
mesela geçen ay şu başıma geldi:
yanağımdaki istenmeyen tüyler için lazer epilasyon düşünüyordum ve sonunda yaptırmaya karar verdim.
arkadaşım daha önceden gözümün önünde epilasyon olmuştu ama yine de korkuyordum, endişeliydim canımın yanıp yanmaması konusunda.
doktora:
+canım yanacak mı acaba?
-hangi bölge için?
+yanak.
-e, acıyacak elbette. acımadan muayene, tedavi mi olur? dayanacaksınız mecbur.
+...
heyecanlıydım zaten, tedavi olurken daha da heyecanlandım. masaya yatarken, koskoca benm, arkadaşımın elini tutttum tedavi boyunca. ve o doktorun o konuşmasının verdiği etkiyle belki de psikolojik olarak çektim o acıyı...
