bir kere seni çok çok çok çok özledim.
sana olan özlemimi dile getiremiyorum buradan başka rahat bir şekilde. sanki birisine söylersem zayıf yönümü bulacakmış gibi geliyor. saçmalık ama evet böyle.
sen yok iken ben ne yaptım, çok saçma sapan da işler yaptım. çok doğru işler de yaptım. bazen yolumu ve yapacağımı dahi bilemedim ama hep dik durdum. ne zorluk çıkarsa çıksın dik oldum. sanırım ben baş edebiliyorum dünyanına zorluklarına. arkamda kocaman destek sıcak kucak olmadan da.
ne yaptım çalışıp mezarlığını yaptırmak oldu ilk işim sen gittikten sonra, ne anneanneme ne dayılarıma ne babama bıraktım bu işi kendim yaptım. çok sağlam güzel de oldu. senin adına hayırlarda da bulunmaya çalıştım ve her perşembe günü yasin okuyup gönderdim ruhuna. sende alıyorsun bunu ve gülümsüyorsun bana biliyorum ama onu bu ara ihmal ediyorum.
ben çalışıyorum iyiyim kimseye muhtaç olmadan iyi şeylerde yapabiliyorum arada saçma salaklıklar da dahil. teyzemlere dayımlara gidip ziyaret ediyorum hepsini merak etme.fizik olarak sana ve gittikçe de birebir olduğumuzu söylüyorlar çok seviniyorum sen güzel bir kadındın, asildin. inatçılığımı da, anaç olmamı da sana benzetiyorlar.
rüyalarıma geliyorsun bazen ama çok kalmıyorsun ve ben her defasın da senin göçüp gitmeni bir rüya olarak görüp, rüyamda sana; öldüğünü ve çok ağladığımı anlatıyorum, hepsi rüyaymış buradaymış sın diyorum tekrar tekrar. sessizce dinliyorsun konuşmadan sarılıyorsun. uyandığımda gülümsüyorum bu bile yetiyor bazen..
birde ben anne demeyi özledim sanırım, anne, annecim, annemden , annemi, ne bileyim bu sözcükleri söylemeyi de özledim. kaç yaşıma da gelirsem geleyim annem vefat etti derken sesim boğuluyor, iki kere söylesem sanki ağlayacak gibi oluyorum. kendimde gördüğüm en büyük eksiklik sin sen. öyle kalacaksın
o değilde ölüm bir gerçek onu biliyorum, ama yaşadığın müddetçe hiç bir zaman göremeyecek olman çok kötü. hiç bir anımda yanımda olamayacağın gerçeği buz gibi vuruyor yüzüme. şimdi kalmayan o yanaklarından ben yinede öpüyorum çok büyük.
güzel uyu ...
