vefat etmiş babaanne ve dedenin bir zamanlar yaşadığı, kümesinden yumurtalar çaldığımız, yazları dut ağacına saldırdığımız, gün gelir bütün sülale hep birlikte bahçesinde yemekler yediğimiz, dedemin hikayeleriyle kahkahalarla çınlatığımız o taştan ev.
işte ben ne zaman köye gidip de o evi görsem çocukluğum gelir aklıma.
bir daha hiçbir zaman o anlardaki kadar mutlu olamayacağımı anımsar, sol göğsüme yumruk gibi çakılıverir hüzün.
